‘Desert roses’ vertrekt van beelden uit de film ‘In a better world’ (Suzanne Bier, 2010). De film gaat over een Deens gezin dat onder de idyllische oppervlakte met allerlei problemen, ook geweld, te kampen krijgt. De film speelt zich vooral in Denemarken af, maar een aantal episodes situeren zich in de op het eerste zicht totaal tegengestelde context van een Afrikaans vluchtelingenkamp, waar de vader als arts werkt en waar een gewelddadige bende terreur zaait.

De nerveuze maar poëtische beelden van het vluchtelingenkamp roepen een wachtruimte tussen twee werelden, een heen en weer tussen aan- en afwezigheid, tussen identiteit en de negatie ervan op.  Een metafoor voor de vluchtigheid en vergankelijkheid van het leven.  Enkele kwetsbaar ogende figuren in de achtergrond van de film, in zachte, warme kleuren, versluierd door het opstuivende zand, vormen de inspiratie voor de reeks.  Schimmen uit een surreële, voor de rest van de wereld haast onzichtbare samenleving. 

De houten panelen zijn eerst met een aantal grondlagen (wisselende vermengingen van krijt, pigment en lijm) behandeld zodat een organisch, tactiel oppervlak ontstaat. Door het verder opbouwen van lagen met diverse materialen en technieken (sterk verdunde tot pasteus aangebrachte olieverf, pure inkt, pigment) ontstaat een sfeer die de kwetsbare vluchtigheid van het niemandsland wil oproepen, die bevreemdend is en toch ook enige rust en aanvaarding uitstraalt.  Waar in de eerste werken nog duidelijke gelaatstrekken zichtbaar zijn, zijn de beelden daarna teruggebracht tot een essentie van kleuren en vlakken, met vaak één meer uitgewerkt motief.  Ook gezichten zijn gereduceerd tot verfvlakken, tot suggesties van een gelaat, ingekeerd in zichzelf.